From FC Twente Inside, October 2009:
In elke editie van FC Twente Inside besteden we in deze jaargang aandacht aan een hoogte- of dieptepunt uit de rijke historie van de club. Dit keer de apotheose van het seizoen 1973-1974. Het sterrenensemble van trainer 'Spitz' Kohn was al 30 competitieduels op rij ongeslagen toen het op Bevrijdingsdag 1974 in de Rotterdamse Kuip het gevecht aanging met Feyenoord. Het werd een seizoen om nooit te vergeten.
Het had heel wat voeten in de aarde voor "Spitz" Kohn overstag ging en de statiefoto gemaakt kon worden die uiteindelijk nooit de krant zou halen. De grootsheid van het seizoen waaraan FC Twente bezig was, zo vond toenmalig sportredacteur Wim Hesselink van Dagblad Tubantia vroeg om een grootse foto. Niet om een statische elftalfoto vlak voor een wedstrijd, maar om een statige foto met de voltallige spelersgroep, technische en medische staf, in clubkostuum, op een mooie lokatie in het twentse land.
Het werd een boerderij in Stokkum, tussen Markelo en Diepenheim, waar de groep op de late vrijdagmiddag, twee dagen voor de allesbeslissende wedstrijd tegen Feyenoord neerstreek. Het is de goden verzoeken, had Kohn in de dagen ervoor keer op keer verzucht. Hij kreeg helaas gelijk, zo bleek 48 uur later in de met 66.000 toeschouwers bomvolle Kuip.
In misschien wel het beste seizoen dat FC Twente ooit heeft beleefd, in een periode dat Ajax en Feyenoord tot de absolute Europese top behoorden en samen vier keer de cup met de grote oren naar Nederland brachten, in dat geweld bleef de Twentse voetbaltrots fier overeind en had de club zich een plek veroverd tussen de traditionele top drie van ons land. Ook daarom verbaasde niemand meer dat FC Twente op de drempel stond van het landskampioenschap. Daarom was de Kuip op deze voorlaatste competitiedag al weken tevoren tot de laatste plaats uitverkochten deed een zitplaats van zeven gulden vijftig op de zwarte markt met gemak 175 gulden. Daarom hadden zich in sporthal Deppenbroek 2300 thuisblijvers verzameld om de wedstrijd op een groot scherm te kunnen volgen. Daarom ook was de creme de la creme van de Nederlandse sportjournalistiek verzameld in de Kuip: Theo Koomen en Joop Niezen voor de radio, Herman Kuiphof voor de televisie.
De verwachtingen in het Twentse land waren hooggespannen, ook bij de spelers. "We gingen er echt vanuit", zegt Kick van der Vall vele jaren later, "dat we landskampioen konden worden. We wisten dat we zouden moeten winnen." Het doelsaldo van Feyenoord was een stuk beter (plus 26) en dus was FC Twente alleen gebaat bij een overwinning. Die kwam er niet, ondanks de mentale veerkracht die de ploeg toonde door tot twee keer toe (Van der Vall en Thijssen) een achterstand ongedaan te maken. De derde klap, de doeltreffende van Theo de Jong kwam de ploeg in het blauw niet meer te boven. Doelman Piet Schrijvers later: "Komt die bal in de korte hoek, dan heb ik hem vermoedelijk nog, Naar die bal ging naar de verre hoek, onbereikbaar voor mij."
"Het geluk was deze middag niet aan onze kant", denkt Van der Vall tot op de dag van vandaag. Die 3-2 was echt de nekslag, we zaten er op dat moment helemaal doorheen en waren niet in staat om nog een keer terug in de wedstrijd te komen. Dat jaar hadden we kampioen kunnen worden, we hadden er op dat moment ook echt de ploeg voor." "We hadden net zo'n uitgebalanceerd elftal als in '68", vertelde Eddy Achterberg. "Qua leeftijd waren we volgroeid en zaten we op ons hoogtepunt. We eindigden als tweede, notabene met 54 punten. Zoveel hadden we er nog nooit gehaald."
Terug in de kleedkamer werd de Keu 'verschrikkelijk kwaad' toen hij een paar jongens hoorden zeggen: jammer, volgden jaar beter. "Ik heb de schoenen dwars door de kleedkamer gegooid. Wat volgend jaar, er is geen volgend jaar meer. Dit had ons jaar moeten worden, hier heb ik jaren voor lopen voetballen."
De statiefoto verdween in het archief van de krant en zou er zestien jaar later, bij de samenstelling van het boek "FC Twente 25 jaar onderweg" pas weer uit tevoorschijn komen.
